Մեծ գաղտնիք չեմ բացի, որ «Եվրատեսիլը» քաղաքականացված մրցույթ է, հիմնականում՝ բավականին անհամ երգերով:

ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հերթական ասուլիսն է տվել, որը տևել է 3,5 ժամ և այդքան ժամանակ նա տաֆտալոգիայի մաստեր-կլաս էր ցույց տալիս, պատասխանելով լրագրողների հարցերին։ Նա հաստատեց, որ նոր տարածքներ, այնուամենայնիվ, կզիջվեն Ադրբեջանին, իսկ հրաժարական այլևս չի տալիս, որովհետև նրան ոչ մեկը չդատեց և չգնդակահարեց։

Երեկ վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձը, իր իսկ խոսքերով «ռադը քաշելու» փոխարեն, փորձեց մեր ժողովրդին կրկին կերակրել ստերի և մանիպուլացիաների մի նոր տարափով, փորձելով հող նախապատրաստել թշնամուն հերթական միակողմանի զիջումների համար։

ՀՀ-ում Ակադեմիական քաղաքի հիմնումն օտար, թշնամական ծրագիր է, որի իրական նպատակներից ստորև նշում եմ միայն 10 հիմնականը:

Օրերս ռուս բանաստեղծ Ս. Եսենինի և նրա ,,Шаганэ, ты моя Шаганэ ,, հանրահայտ բանաստեղծության մասին կարդացի մի ռուս գրականագետի վերլուծություն, որտեղ խոսք եղավ նաև Շահանեի նախատիպի իրական անձնավորություն լինելու մասին։ Եվ քանի որ հեղինակը նշեց, որ Շահանեն հայուհի Շահանե Տալյանն է, ադրբեջանցի օգտատերերը ոհմակով վրա տվեցին ռուս գրականագետին։ Ըստ ուղտ իլհամի հիշյալ ոհմակի՝ Շահանեն ադրբեջանցի է. «Երբ Եսենինը Բաքու է եկել, հիվանդացել է, ու նրան ամեն օր այծի կաթ է տարել Շահան գյուղից մի աղջիկ։ Եսենինը նրա գեղեցկությունից սիրահարվել է։ Աղջկան հարցրել է՝ անունդ ի՞նչ է , նա էլ ռուսերեն չի իմացել, ասել է՝ Ման Շահանայամ (ես Շահանից եմ), ու Եսենինը գրել է Շահանե բանաստեղծությունը»։

Մենք մեզ ենք ասում, որ զբաղված ենք ինքնաոչնչացումով, բայց արի տես, որ մենք մենակ չենք այդ «սուրբ» գործում, ուրիշ մեզ նմաններն էլ կան...

2021 թ. հունվարի 2-ին ադրբեջանցիները մտել են Սյունիքի մարզի Շուռնուխ գյուղ և պահանջել, որ տեղի բնակիչները դուրս գան իրենց տներից։ Շուռնուխցիների համար անսպասելի է եղել թշնամու հայտնվելը։ Մարդիկ իրենց առօրյա հոգսերով էին զբաղված, մտքներով էլ չէր անցնում, որ հաջորդ պահին կարող են անտուն և անհայրենիք մնալ։

Անցել է ուղիղ մեկ տարի և 3 շաբաթ այն օրվանից, ինչ Արդարադատության միջազգային դատարանը որոշում է կայացրել բացել Լաչինի միջանցքը.առայսօր այս որոշումը չի կատարվել...

Իրիկունը դուռս մի տեսակ ռիթմով ծեծեցին: Տկտկոցը ոնց որ Կոմիտասի «Լորիկը» լիներ, բայց ոչ թե վիրավոր, այլ՝ հանդիսավոր: Բացեցի՝ Վաղոն էր. - Հարևան, հո դու էլ դարդ չե՞ս անում ինստիտուտները իրար լղոզելու-փակելու-ծախելու համար: